وبالوالدین احسانا

 در قرآن کریم تمام تکالیف الهی به نوعی مقید به اخلاص و قصد قربت شده اند. چنانکه خداوند در قرآن درباره جهاد می فرماید: «کسانی که در راه خداوند جهاد کردند» و درباره شهادت می فرماید: « کسانی که در راه خدا کشته شدند.» درباره انفاق نیز می فرماید: «کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می کنند.» همچنین قرآن درباره اهل بیت (ع) می فرماید: «غذای خود را با اینکه به آن علاقه دارند، به «مسکین» و «یتیم» و «اسیر» می دهند و می گویند «ما شما را بخاطر خدا اطعام می کنیم، و هیچ پاداش و سپاسی از شما نمی خواهیم ».  

خصوصیت بارز حرکت امام حسین‌(ع) نیز چنین بود که خالصانه و بدون هیچ شائبه، برای خدا و دین خدا صورت گرفت. قرآن کریم، می فرماید: «مانند کسانی نباشید که از دیار خود با غرور، خودنمایی ( و نفس پرستی) در برابر مردم، خارج شدند.» (انفال، 47) و امام حسین (ع) نیز در مورد قیام خود می فرماید: «همانا من از سر غرور و سرمستی، تکبر و خودبزرگ بینی، فسادطلبی و ستمگری خروج نکرده ام؛ بلکه فقط برای اصلاح امور امت جدم قیام کرده ام» در این قیام خالصانه، یارانی خالص امام را یاری می کردند اما کسانی که جز رضای خدا دنبال امور دیگری نیز بودند و حتی ذره ای ناخالصی در وجودشان پنهان بود به این کاروان نور نپیوستند و یا در میانه راه از امام جدا شدند. امّا حسین (ع) و یارانش را هیچ چیز جز رضای پروردگار راضی و خشنود نمی کرد و این رمز ماندگاری عاشوراست. نهضت عاشورا با گذشت زمان نه تنها کهنه و فراموش نشد، که روز به روز بر جلوه و جاذبه آن افزوده گشت و این به برکت اخلاص است، چرا در نظام خلقت عمل خالص محو و نابود نمی‌شود.